عاشقِ آن قندِ تو جانِ شکرخای ماست سایۀ زلفینِ تو در دو جهان جای ماست

از قد و بالای اوست عشق که بالا گرفت وآنکِ بشد غرقِ عشق قامت و بالای ماست

هر گلِ سرخی که هست از مددِ خونِ ماست هر گلِ زردی که رُست رسته ز صفرای ماست

هر چه تصوّر کنی خواجه که همتاش نیست عاشق و مسکینِ آن بی ضد و همتای ماست

از سببِ هجر اوست شب که سیه پوش گشت توی به تو دودِ شب ز آتشِ سودای ماست

نیست ز من باورت این سخن از شب بپرس تا بدهد شرحِ آنکْ فتنۀ فردای ماست

شب چه بوَد روز نیز شهره و رسوای اوست کاهش مه از غمِ ماهِ دل افزای ماست

آه که از هر دو کون تا چه نهان بوده‌ای خَهْ که نهانی چنین شهره و پیدای ماست

زان سوی لوحِ وجود مکتبِ عشّاق بود و آنچِ ز لوحش نمود آن همه اسمای ماست

اوّل و پایانِ راه از اثر پای ماست ناطقه و نفْسِ کل نالۀ سرنای ماست

گر نه کژی همچو چنگْ واسطۀ نای چیست، در هوسِ آن سری اوست که هم پای ماست

گر چه که ما هم کژیم در صفتِ جسمِ خویش بر سرِ منشورِ عشقْ جسمْ چو طغرای ماست

رخت به تبریز برد مفخرِ جانْ شمسِ دین، باز بیاریم زود کان همه کالای ماست