دسته: دوبیتی – اقای مولوی

در چشم آمد خیالِ آن دُرْ خوشاب، آن لحظه کزو اشک همی‌رفت شتاب

پنهان گفتم به رازْ در گوشِ دو چشمْ مهمانِ عزیز است بیفزای شراب

بر خوانِ ازل گر چه ز خلقان غوغاست خوردند و خورند کم نشد خوان برجاست

مرغی که بر آن کوه نشست و برخاست بنْگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست

برجه که سماعِ روح بر پای شده است وآن دف چو شکر حریفِ آن نای شده است

سودای قدیم آتش افزای شده است، آن های تو کو که وقتِ هیهای شده است

ای باده تو باشی که همه داد کنی، صد بنده به یک صبوح آزاد کنی

چَشمم به تو روشن است همچون خورشید، هم در تو گریزم که تو ام شاد کنی

اول به هزار لطف بنواخت مرا، آخِر به هزار غصّه بگْداخت مرا

چون مهرهٔ مِهرِ خویش می‌باخت مرا، چون من همه او شدم برانداخت مرا