غزلیّات – آقای صائب تبریزی

تا دیدۀ خود کرد چو دستار شکوفه بر کرد سر از پیرهن یار شکوفه

تا دیدۀ خود کرد چو دستارْ شکوفه بر کرد سر از پیرهنِ یار شکوفه

در آیْنۀ بینشِ ما چشم به راهان پیکی بوَد از جانب دلدار شکوفه

در دیدۀ بی پردۀ اربابِ بصیرت فردی بوَد از دفترِ اسرار شکوفه

از داغ بوَد چهرۀ افروختۀ منْ گردد ز شرر زنده دلِ سوختۀ من

چون آتشِ سوزان ز طرب نیست که باشد از سیلیِ صَرصَر رخِ افروختۀ من

چون لاله ز مِیْ نیست مرا سرخی رخسارْ خون است شرابِ جگرِ سوختۀ من

پوشیدن چشم است مرا خانۀ صیّادْ غافل مشو از بازِ[…]

ز زلفِ پرشکن بتخانۀ چین است پنداری ز خالِ مشکبو آهوی مشکین است پنداری

چنان شد از شرابِ لعل رنگین چشمِ مخمورش که هر مژگانِ شوخش تیغِ خونین است پنداری

رسا افتاده است از بس کمندِ زلفِ مشکینش همیشه پشتِ[…]

حُسن از دیدنِ خود بر سرِ بیداد آید کارِ شمشیر ز آیینۀ فولاد آید

کشتگانِ تو ز غیرت همه محسودِ همند گرچه یکدست خط از خامۀ فولاد آید

از دلِ خونشدۀ ماست نگارین پایش چون ازان زلف برون شانۀ شمشاد[…]

نیست یک تن در جهان گویا اگر گویا دل است، چشمِ بینا پردۀ خواب است اگر بینا دل است

هست از وحدت خزان و نوبهارِ او یکی بوستانِ آفرینش را گلِ رعنا دل است

هیچ جا چون شعلۀ جَوّاله‌اش آرام[…]

در گذر از گفتگو تا ساغرِ هوشت دهند جنّتِ در بسته از لبهای خاموشت دهند

سر مپیچ از گوشمالِ آن دو زلفِ عنبرین تا لبی خندانتر از صبح بناگوشت دهند

پارۀ دل را چو عودِ خام بر آتش گذار تا[…]

چه غم از کارِ فرو بستۀ ما دارد عشقْ چون فلک در دلِ خود آبله‌ها دارد عشق

نیست چون غنچۀ پیکان دلِ ما ناخن گیر ورنه چون صبحْ دمِ عقده گشا دارد عشق

گر چه در پردۀ غیب است نهان[…]

ز خالْ روزِ سیاهی که داشتم دارم ز زلف رشتۀ آهی که داشتم دارم

رسید اگر چه به پایان چو شمع هستی من ز اشک و آه سپاهی که داشتم دارم

تو دادِ وعده خلافی بده به خاطرِ جمع که[…]

هر کس فشانْد بر منِ پُر شور پشتِ دست از جهل زد به خانۀ زنبور پشت دست

یابد چگونه راه در آن زلفْ دستِ ما جایی که شانه می گزد از دور پشت دست

چون روی دست گل شود از[…]