صنما گر ز خط و خالِ تو فرمان آرند این دلِ خستۀ مجروحِ مرا جان آرند

عاشقان نقشِ خیالِ تو چو بینند به خواب ای بسا سیل که از دیدۀ گریان آرند

خنک آن روز خوشا وقت که در مجلسِ ما ساقیان دستِ تو گیرند و به مهمان آرند

صوفیان طاقِ دو ابروی تو را سجده برند عارفان آنچِ نداری برِ تو آن آرند

چشمِ شوخِ تو چو آغاز کند بوالعجبی آدمِ کافر و ابلیسْ مسلمان آرند

بت پرستانْ رخِ خورشید تو را گر بینند بر قد و قامتِ زیبای تو ایمان آرند

شمّه‌ای گر ز تو در عالمِ علْوی برسد قدسیان رقص بر این گنبدِ گردان آرند

گر بدین عاشقِ دلسوختۀ مسکینی شکری زان لبِ چون لعلِ بَدَخشان آرند

جان و دل هر دو فدای شکرستانِ تو باد آبِ حیوان چو از آن چاهِ زَنَخدان آرند

شمسِ تبریز اگر بلبلِ باغِ ارمی باش تا قوتِ تو از روضۀ رضوان آرند