خونِ دل از دو دیده به دامن همی‌کشم باری گران نه در خورِ این تن همی‌کشم

رخسارِ من چو کاه و بر او دانه‌های اشک این کاه و دانه بین که به خرمن همی‌کشم

افتاده ام چو سایه و چالاک میدوم چون سوزنم برهنه و دامن همی‌کشم

شاید که چون صراحی خونم همی‌خورند زیرا که سر ندارم و گردن همی‌کشم

از عجز همچو گل سپر از آب بِفْکنم وانگه ز عُجْب تیغ چو سوسن همی‌کشم

در می‌کشم به تارِ مژه قطره‌های اشکْ دُردانه بین که در سرِ سوزن همی‌کشم

معذورم ارزِ گریه مرا صبرِ دل نمانْد از بیمِ سیلْ رخت ز مسکن همی‌کشم

این جورها ببین که من از دوست می‌‌برم وین طعنها نگر که ز دشمن همی‌کشم

رنجی که از کشیدن آن کوه عاجزست با آنکه نیست تاب کشیدن همی‌کشم