خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستییی طوقِ قمر شکستیی فوقِ فلک نشستیی

کِی دمِ کس شنیدیی یا غمِ کس کشیدیی یا زر و سیم چیدیی گر تو فنا پرستیی

برجهیی به نیم شب با شهِ غیبِ خوش لقب ساغرِ بادۀ طرب بر سرِ غم شکستیی

ای تو مدد حیات را از جهتِ زکات را طرّۀ دلربات را بر دلِ من ببستیی

عاشقِ مست از کجا شرم و شکست از کجا شنگ و وقیح بودیی گر گرو الستییی

ور ز شرابِ دنگیی کِی پیِ نام و ننگیی ور تو چو من نهنگیی کِی به درونِ شستیی

باز رسید مستِ ما داد قدح به دست ما گر دهدی به دستِ تو شاد و فراخ دستیی

گر قدحش بدیدیی چون قدحش پریدیی وز کفِ جام بخش او از کفِ خود برستییی

وز رخ یوسفانه‌اش عقل شدی ز خانه‌اش بخت شدی مساعدش ساعدِ خود نخستیی

ور تو به گاه خاستی پس تو چه سست پاستی ور تو چو تیر راستی از پرِ کژ بجستیی

خامش کن اگر تو را از خمشان خبر بُدی وقتِ کلام لاییی وقتِ سکوت هستیی