هله تا ظن نبَری کز کفِ من بگریزی، حیله کم کن نگذارم که به فن بگریزی
جانِ شیرینِ تو در قبضه و در دستِ من است، تنِ بی‌جان چه کند گر تو ز تن بگریزی
گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت، پس تو پروانه نِه‌ای گر ز لگن بگریزی
چون کدو بی‌خبری زین که گلویت بستم، بستم و می‌کشمت، چون ز رسن بگریزی
بلبلان و همه مرغانْ خوش و شاد از چمنند، جغد و بوم و جُعلی گر ز چمن بگریزی
چون گرفتارِ منی حیله میندیش آن بِهْ که شوی مُرده و در خُلقِ حسن بگریزی
تو کُهِْ قاف نِه‌ای گر چو که از جا بروی، تو زرِ صاف نِه‌ای گر ز شکن بگریزی
جانِ مردان همه از جان تو بیزار شوند چون مخنث اگر از خوبِ ختن بگریزی
تو چو نقشی نرَهی از کفِ نقّاش، مکوش، وَثَنی، چون ز کفِ کِلک و شَمَن بگریزی
من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی، در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی
تو ز دیوی نرهی گر ز سلیمان برمی، وز غریبی نرهی چون ز وطن بگریزی
نه خمش کن که مرا با تو هزاران کار است، خود سُهِیلت نهِلَد تا ز یمَن بگریزی