قصر بوَد روحِ ما نی تلِ ویرانه‌ای، همدمِ ما یارِ ما نی دَمِ بیگانه‌ای
بادیه‌ای هایل است راهِ دل و کِی رسد جز که دلِ پردلی رستمِ مردانه‌ای
نی دلِ خصم افکنی بل دلِ خویش افکنی، نی دلِ تن پروری عاشقِ جانانه‌ای
چونک فروشُد تنش در تکِ خاکِ لَحَد رَست درختِ قبول از بُنِ چون دانه‌ای
عاشق آن نور کیست جز دلِ نورانیی، فتنۀ آن شمع چیست جز تنِ پروانه‌ای
مَسرَحِ روح الله است جلوۀ روحُ القدُس، زانکِ ورا آفتاب هست عزبخانه‌ای