آنچِ روی تو کند نورِ رخِ خَور نکند، و آنچِ عشقِ تو کند شورشِ محشر نکند

هر که بیند رخِ تو جانب گلشن نرود، هر که داند لبِ تو قصّۀ ساغر نکند

چون رسد طرّۀ تو مُشک دگر دم نزند، چون رسد پرتو تو عقل دگر سر نکند

مالک الملک چنان سنجقِ عشّاق فراشت که کسی را هوسِ ملکتِ سنجر نکند

تابِ آن حُسن که در هفت فلک گنجا نیست جز که آهنگِ دلِ خستۀ لاغر نکند

دلِ ویران که در او گنجِ هوای ابدی‌ست رخِ عاشق ز چه رو همچو رخِ زر نکند

من ندانم تو بگو آه چه باشد آن چیز که دلارام به یک غمزه میسّر نکند

توبه کردم که نگویم من از آن توبه‌شکن، هر که بیند شکنش توبۀ دیگر نکند

یا رب ار صبر نیابد ز تو دل ز آتشِ عشقْ تا ابد قصّه کند قصّه مکرّر نکند

گر چه با خاک برابر کند او قالبِ ما خاکِ ما را به دو صد روح برابر نکند