منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم، من از آن خار کشانم که شود خار حریرم
به که مانم به که مانم که سُطُرلابِ جهانم، همه اشکالِ فلک را به یکایک بپذیرم
ز پسِ کوهِ معانی علَمِ عشق برآمد، چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم
ز سحر گر بگریزم تو یقین دان که خفاشم، ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان که ضریرم
چو ز بادی بگریزم چو خسم سُخرهٔ بادم، چو دهانم نپذیرد به خدا خام و خمیرم
نه چو خورشیدِ جهانم شهِ یک روزهٔ فانی، که نیندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم، نه چو مرّیخِ سَلَح‌کش نه چو مه نیمه وزیرم
چو منی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم، برِ خلق ابن قلیلم برِ تو ابن کثیرم
هنرِ خویش بپوشم ز همه تا نخرندم، به دو صد عیب بلنگم که خرد جز تو امیرم
نخورم جز جگر و دل که جگرگوشهٔ شیرم، نه چو یوزانِ خسیسم که بوَد طعمه پنیرم
ز شرر زان نگریزم که زرم نی زرِ قلبم، ز خطر زان نگریزم که در این ملکِ خطیرم
همگان مُردنیانند، نمایند و نپایند، تو بیا کآبِ حیاتی که ز تو نیست گزیرم
تو مرا جانِ بقایی که دهی جام حیاتم، تو مرا گنج عطایی که نهی نامْ فقیرم
هله بس کن هله بس کن، کم آواز جرس کن، که کُهم من نه صدایم قلمم من نه صریرم
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن، هله می گوی و مزن دم ز شهنشاه شهیرم