فلکا بگو که تا کِی گله‌های یار گویم، نبوَد شبی که آیم ز میانِ کار گویم
ز میانِ او مقامم کمر است و کوه و صحرا، بجهم از این میان و سخنِ کنار گویم
ز فراقِ گلسِتانش چو در امتحانِ خارم، برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم
همه بانگِ زاغ آید به خرابه‌های بهمن، برهم از این چو بلبل صفتِ بهار گویم
گِرهی ز نقدِ غنچه بنهم به پیشِ سوسن، صفتی ز رنگِ لاله به بنفشه‌زار گویم
بکشد ز کبر دامنْ دلِ من چو دلبر آید، بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم
بنهد کلاه از سرْ خمِ خاصِ خسروانی، بجهد ز مِهرْ ساقی چو من از خمار گویم