ساقی فرّخ رخِ من جامِ چو گلنار بده، بهر من ار می‌ندهی بهر دلِ یار بده
ساقی دلدار تویی چاره بیمار تویی، شربت شادی و شفا زود به بیمار بده
باده در آن جام فکن گردن اندیشه بزن، هین دل ما را مشکن ای دل و دلدار بده
باز کن آن میکده را ترک کن این عربده را، عاشق تشنه زده را از خم خمّار بده
جان بهار و چمنی رونق سرو و سمنی، هین که بهانه نکنی ای بتِ عیّار بده
پای چو در حیله نهی وز کفِ مستان بجهی دشمن ما شاد شود، کوری اغیار بده
غم مده و آه مده جز به طرب راه مده، آه ز بیراه بوَد ره بگشا بار بده
ما همه مخمور لقا تشنه سغراق بقا، بهرِ گرو پیشِ سقا خرقه و دستار بده
تشنه دیرینه منم گرمْ دل و سینه منم، جام و قدح را بشِکن بی‌حد و بسیار بده
خود مه و مهتاب تویی ماهی این آب منم، ماه به ماهی نرسد پس ز مه ادرار بده