زو فراموش شدت بندگی و خدمت من، بی وفا نیستی آخِر مکن ای جانِ چمن
خود یکی روز نگفتی که مرا یاری بود، زود بستی ز من و نام من ای دوست‌دهن
سخنانی که بگفتیم چو شیر و چو شکر، وان حریفی که نمودیم پی خمر و لبن
من ز مستیِّ تو گر زانکِ شکستم جامی، نه تو بحرِ عسلی در کرَم و خلقِ حُسَن
رسنِ زلفِ تو گر زانکِ درین دام فتد صد دل و جان بزند دست به هر پیچ و شکن
بی نسیمِ کرمت جان نگشاید دیده، چَشمِ یعقوب بوَد منتظرِ پیراهن
من چو یوسف اگر افتادم اندر چاهی کم از آنکِ فکنی در تکِ آن چاهْ رسن
نه تو خورشید بُدی بنده چو استارهٔ روز، نه تو چون شمع بُدی بنده ترا همچو لگن
بی‌تو ای آبِ حیاتِ من و ای بادِ صبا، کِی بخندد دهنِ گلشن و رخسارِ سمن
تا ز انفاسِ خدا در ندمد روح‌الله، مریمانِ شکرستان نشوند آبستن
نه تو آنی که اگر بر سر گوری گذری در زمان در قدمت چاک زند مرده کفن
نه تو ساقیِّ روانها بُده‌ای ششصد سال، تن‌تنِ چنگِ تو می‌آمد بی زحمتِ تن
چند بیتی که خلاصه‌ست فرو مانْد، تو گو، کز عظیمی بنگنجید همی در گفتن
هله من مطربِ عشقم دگران مطربِ زر، دفِ من دفترِ عشق و دفِ ایشان دفِ تر