بیا بیا که چو آب حیات درخوردی، بیا بیا که شفا و دوای هر دردی
بیا بیا که گلستان ثنات می‌گوید، بیا بیا بنما کز کجاش پروردی
بیا بیا که به بیمارخانه بی‌ قدمت نمی‌رود ز رخِ هیچ خسته‌ای زردی
برآ برآ هله ای آفتاب چون بی‌تو نمی‌رود ز هوا هیچ تلخی و سردی
برآ برآ هله ای مه که حیف بسیار است، که دیده‌ها همه گریان و تو در این گردی
بیا بیا که ولی نعمتِ همه کونی، که مخلصِ دلِ حیران و مهرهٔ نردی
بیا بیا و بیاموز بندهٔ خود را که در امامت و تعلیم و آگهی فردی