رباعی – مجموعه شعر

من از عهد جوانی تا شدم پیر نکردم در جفای دوست تقصیر

من از عهدِ جوانی تا شدم پیر نکردم در جفای دوست تقصیر

چرا فایز وفا کرد و جفا دید، کنم با کوکبِ بختم چه تدبیر

فال خورده در شخص[…]

خاقانی از آن شاهِ بتان طمع گسست در کارِ شکسته‌ای چو خود دل در بست

پروانه چه مردِ عشقِ خورشید بوَد کورا به چراغِ مختصر باشد دست

شمع آمد و گفت این تنِ لاغر همه سوخت رفتم که مرا ز پای تا سر همه سوخت

خشکم همه از دست شد و تر همه سوخت اشکی دو سه نم بماند و دیگر همه سوخت

ای آمده کارِ من به جان از غمِ تو تنگ آمده بر دلم جهان از غم تو

هان ای دل و دیده تا به سر برنکنم خاکِ همه دشتِ خاوران از غم تو

عشقِ تو ز خاص و عامْ پنهان چه کنم، دردی که ز حد گذشت درمان چه کنم

خواهم که دلم به دیگری میل کند من خواهم و دل نخواهد ای جان چه کنم

در چشم آمد خیالِ آن دُرْ خوشاب، آن لحظه کزو اشک همی‌رفت شتاب

پنهان گفتم به رازْ در گوشِ دو چشمْ مهمانِ عزیز است بیفزای شراب

زهی سرگشته در عالم سر و سامان که من دارم، زهی در راهِ عشقِ تو دلِ بریان که من دارم

وگر در راهِ بازارِ غمِ عشقت خریدارم به صد جان‌ها بنفروشم ز عشقت آنچِ من دارم

برخیز و طواف کن بر آن قطبِ نجات مانندۀ حاجیان به کعبه و عرفات

چه چفسیدی تو بر زمین چون گِلِ تر، آخر حرکات شد کلید برکات

بر خوانِ ازل گر چه ز خلقان غوغاست خوردند و خورند کم نشد خوان برجاست

مرغی که بر آن کوه نشست و برخاست بنْگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست

برجه که سماعِ روح بر پای شده است وآن دف چو شکر حریفِ آن نای شده است

سودای قدیم آتش افزای شده است، آن های تو کو که وقتِ هیهای شده است