گر من ز دستِ بازی هر غم پژولمی زیرک نبودمیّ و خردمند، گولمی
گر آفتابِ عشق نبودیم چون زحلْ گه در صعودِ اندُه و گه در نزولمی
ور بوی مصرِ عشقْ قلاوز نیستی چون اهلِ تیهِْ حِرص گرفتار غولمی
ور آفتابِ جان‌ها خانه نشین بُدی دربند فتحِ باب و خروج و دخولمی
ور گلسِتان جان نبُدی ممتحن‌نواز، من چون صبا ز باغِ وفا کی رسولمی
عشق ار سماع‌باره و دف‌خواه نیستی من همچو نای و چنگ غزل کی شخولمی
ساقیم گر ندادی داروی فربهی همچون لب زجاج و قدح در نحولمی
گر سایۀ چمن نبُدیّ و فروغِ او من چون درختِ بختِ خسان بی اصولمی
بر خاک من امانت حق گر نتافتی من چون مزاجِ خاکْ ظلوم و جهولمی
از گور سوی جنّت اگر راه نیستی، در گورِ تن چرا خوش و با عرض و طولمی
ور راه نیستی به یمین از سوی شمال کی چون چمن حریف جنوب و شمولمی
گر گلشن کرَم نبدی کی شکفتمی ور لطف و فضلِ حق نبدی من فضولمی
بس کن ز آفتاب شنو مَطلعِ قِصَص، آن مطلع ار نبودی من در افولمی