برچسب: عطّار

ای گرفته حسنِ تو هر دو جهان در جمالت خیره چشمِ عقل و جان

جانِ تن جان است و جانِ جان تویی در جهان جانی و در جانی جهان

های و هوی عاشقانت هر سحر می‌نگنجد در زمین و آسمان

شبی کز زلفِ تو عالم چو شب بود سرِ مویی نه طالب نه طلب بود

جهانی بود در عینِ عدم غرقْ نه اسمِ حزن و نه اسمِ طرب بود

چنان در هیچ پنهان بود عالم که نه زین نام و[…]

ای به وصفت گمشده هر جان که هست جانِ تنها نه خُرد چندان که هست

وی کمالِ آفتابِ رویِ تو تا ابد فارغ ز هر نقصان که هست

گر سکندر چشمهٔ حیوان نیافت نیست عیبِ چشمهٔ حیوان که هست

شمع آمد و گفت این تنِ لاغر همه سوخت رفتم که مرا ز پای تا سر همه سوخت

خشکم همه از دست شد و تر همه سوخت اشکی دو سه نم بماند و دیگر همه سوخت