برچسب: سعدی

هر که بی او زندگانی می‌کند گر نمی‌میرد گرانی می‌کند

من بر آن بودم که ندْهم دل به عشقْ سروِْ بالا دلستانی می‌کند

مهْربانی می‌نمایم بر قدش سنگدل نامهْربانی می‌کند

برفِ پیری می‌نشیند بر[…]

امیدوار چنانم که کارِ بسته برآید، وصال چون به سر آمد فراق هم به سر آید

من از تو سیر نگردم و گر ترُش کنی ابرو جوابِ تلخ ز شیرین مقابلِ شکر آید

به رغمِ دشمنم ای دوست سایه‌ای به[…]

بخْرام بالله تا صبا بیخِ صنوبر بَرکَنَد، بُرقع برافکن تا بهشت از حورْ زیور برکند

زان روی و خالِ دلستان برکش نقابِ پرنیان تا پیشِ رویت آسمان آن خالِ اختر برکند

خلقی چو من بر روی تو آشفته همچون موی[…]

همی‌زنم نفسِ سرد بر امیدِ کسی که یاد ناورد از من به سال‌ها نفسی

به چشمِ رحم به رویم نظر همی‌نکند به دستِ جور و جفا گوشمال داده بسی

دلم ببرد و به جان زینهار می‌ندهد، کسی به شهرِ شما[…]

چه خوش است بوی عشق از نفس نیازمندان دل از انتظار خونین دهن از امیدْ خندان

مگر آن که هر دو چشمش همه عمر بسته باشد به ورع خلاص یابد ز فریبِ چشم بندان

نظری مباح کردند و هزار خون[…]