برچسب: رباعیّات

در چشم آمد خیالِ آن دُرْ خوشاب، آن لحظه کزو اشک همی‌رفت شتاب

پنهان گفتم به رازْ در گوشِ دو چشمْ مهمانِ عزیز است بیفزای شراب

بر خوانِ ازل گر چه ز خلقان غوغاست خوردند و خورند کم نشد خوان برجاست

مرغی که بر آن کوه نشست و برخاست بنْگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست

برجه که سماعِ روح بر پای شده است وآن دف چو شکر حریفِ آن نای شده است

سودای قدیم آتش افزای شده است، آن های تو کو که وقتِ هیهای شده است

اول به هزار لطف بنواخت مرا، آخِر به هزار غصّه بگْداخت مرا

چون مهرهٔ مِهرِ خویش می‌باخت مرا، چون من همه او شدم برانداخت مرا

گویند که عشقْ عاقبتْ تسکین است اوّل شور است و عاقبت تمکین است

جان است ز آسیاش سنگِ زیرین، این صورتِ بی قرار بالایین است

دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست امّا دل و معشوق دو باشند خطاست

معشوقه بهانه‌ای‌ست و معشوق خداست هر کس که دو پنداشت جهود و ترساست