پیام کرد مرا بامداد بحرِ عسل که موج موج عسل بین به چشمِ خلقْ غزل

به روزه دار نیاید ز آب جز بانگی ولیک عاقبت آن بانگ هم رسد به عمل

سماع شرفه آب است و تشنگان در رقص حیات یابی از این بانگِ آب اقل اقل

بگوید آب ز من رسته‌ای به من آیی، به آخر آن جا آیی که بوده‌ای اوّل

به جان و سر که از این آب بر سر ار ریزد هزار طرّه بروید ز مَشک بر سرِ کل

شراب‌خوار که نامیخْت با شراب این آب، کشد خمار پیاپی، تو باش لاتعجل