ما حق شناسِ پیرِ مغانیم و دِیْرِ او خالی نِه ایم یک نفس از ذکر خیر او
مِیْ خور برغم دهر که خونِ تو میخورند کیوانِ دیر دُور و مهِ زود سیر او
ساقی بیا که ملک سلیمان بباد رفت خالی فضایِ دشت و در از وحش و طیر او
کس تهمت دویی ننهد آفتاب را ای دل بدوز دیدۀ غیرت ز غیر او
شاهی ز پیرِ مکیده بستان پیالهای سرمست بگذر از درِ دیرینه دِیْرِ او