شب شد ای خواجه، ز کِی آخر، آن یارِ تو کو، یارِ خوش‌آوازِ تو آن خوش‌دَم و شش تارِ تو کو

یارِ لطیفِ ترِ تو خفته بوَد در برِ تو، خفته کند نالۀ خوش، خفتۀ بیدارِ تو کو

گاه نِماییش رهی، گوش بمالیش گهی، دم ز درونِ تو زند، محرمِ اسرار تو کو

زنده کند هر وطنی، ناله کند بی دهنی، فتنۀ هر مرد و زنی، همدمِ گفتارِ تو کو

دست بنه بر رگِ او، تیز روان کن تکِ او، ای دَمِ تو رونقِ ما، رونقِ بازار تو کو