سوی باغِ ما سفر کن بنِگر بهارْ باری، سوی یارِ ما گذر کن بنگر نگار باری
نرسی به بازِ پرّان، پی سایه‌اش همی‌ دو، به شکارگاهِ غیب آ بنگر شکار باری
به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا، بسِتان ز اوج موجش دُرِ شاهوار باری
چو شکار گشت باید به کمندِ شاه اولی، چو برهنه گشت باید به چنین قمار باری
بکشان تو لنگ لنگان ز بدن به عالم جان، بنگر ترنج و ریحان گل و سبزه‌زار باری
هله چنگیانِ بالا ز برای سیم و کالا به سماعِ زُهرهٔ ما بزنید تار باری
به میان این ظریفان به سماع این حریفان رهِ بوسه گر نباشد برسد کنار باری
به چنین شرابْ ارزد ز خمار خسته بودن، پی این قرار برگو دلِ بی‌قرار باری
ز سبو فغان برآمد که ز تَفِّ مِی ‌شکستم، هله ای قدح به پیش آ بسِتان عَقار باری
پیِ خسروانِ شیرین هنر است شور کردن، به چنین حیاتِ جان‌ها دل و جان سپار باری
به دکانِ عشق روزی ز قضا گذار کردم، دلِ من رمید کلّی ز دکان و کار باری
من از آن درَج گذشتم که مرا تو چاره سازی، دل و جان به باد دادم تو نگاه‌دار باری
هله بس کنم که شرحش شهِ خوش بیان بگوید، هله مطربِ معانی غزلی بیار باری