زنجیر چو آن زلفِ پراکنده نباشد، خورشید چو آن عارضِ رخشنده نباشد

خورشید که باشد که ترا بنده نباشد زنجیرِ چو آن زلفِ سرافکنده نباشد

روزی که تو بر گرد گلت طرّه فشانی خورشید که باشد که ترا بنده نباشد

وانجا که نهی ناوکِ غمزه بکمان در مه کیست که از تو سپر افکنده نباشد

پیشِ لبِ خندانِ تو گل گرچه بخندد خود داند کان خنده چو این خنده نباشد

زینگونه بخون ریختن ار دست بر آری ترسم که دگر سال کسی زنده نباشد

زین حُسن مشو غرّه که بازارِ گلِ سرخ بس تیز بوَد لیکن پاینده نباشد

بُبْرید سرِ زلف و سزا کرد و بگفتم ما را مکش ای زلف که فرخنده نباشد