دگر باره بشوریدم بدان سانم به جانِ تو که هر بندی که بر بندی بدرّانم به جان تو

من آن دیوانۀ بندم که دیوان را همی‌بندم زبانِ مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو

نخواهم عمرِ فانی را تویی عمرِ عزیز من نخواهم جانِ پر غم را تویی جانم به جان تو

چو تو پنهان شوی از من همه تاریکی و کفرم چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو

گر آبی خوردم از کوزه خیالِ تو در او دیدم و گر یک دم زدم بی تو پشیمانم به جان تو

اگر بی تو بر افلاکم چو ابرِ تیره غمناکم وگر بی تو به گلزارم به زندانم به جان تو

سماعِ گوش من نامت سماعِ هوشِ من جامت عمارت کن مرا آخر که ویرانم به جان تو

درونِ صومعه و مسجد تویی مقصودم ای مرشد به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو

سخن با عشق می‌گویم که او شیر و من آهویم چه آهویم که شیران را نگهبانم به جان تو

ایا منکر درونِ جان مکن انکارها پنهان که سرِّ سرنبشتت را فرو خوانم به جان تو

چه خویشی کرد آن بی چون عجب با این دلِ پر خون که بُبْریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو

تو عیدِ جانِ قربانیّ و پیشت عاشقان قربانْ بکش در مطبخِ خویشم که قربانم به جان تو

ز عشقِ شمسِ تبریزی ز بیداریّ و شبخیزی مثالِ ذرّۀ گردان پریشانم به جان تو