بزن آن پردهٔ دوشین که من امروز خموشم، ز تفِ آتشِ عشقت منِ دلسوز خموشم
منم آن باز که مستم ز کُلَهْ بسته شده‌ستم، ز کله چَشمْ فرازم ز کله‌دوز خموشم
ز نگارِ خوشِ پنهان ز یکی آتشِ پنهان، چو دل افروخته گشتم ز دل‌افروز خموشم
چو بدیدم که دهانم شد غمّاز نهانم، سخنِ فاش چه گویم که ز مرموز خموشم
به رهِ عشقِ خیالش چو قلاووزِ من آمد، ز رهش گویم لیکن ز قلاووز خموشم
ز غم افروخته گشتم به غم آموخته گشتم، ز غم ار ناله برآرم ز غم‌آموز خموشم